Over een week ben ik jarig. En zoals dat soms gaat met verjaardagen, zette het me aan het denken. Over tijd. Over leven. En over wat er écht toe doet.
Dit is mijn eerste blog. En misschien ook wel mijn belangrijkste
Over een week ben ik jarig. Ik word 39 voor het eerst 😉
En eerlijk? Het houdt me bezig.
Niet per se op een zware manier, maar wel op een manier die me aan het denken zet. Misschien zit ik wel op de helft van mijn leven. Misschien er al overheen. Misschien ook niet.
We weten het simpelweg niet. We weten niet hoeveel tijd ons gegeven is. En precies dát besef zette dingen voor mij in een ander daglicht.
Ik begon dingen anders te zien. Meer te waarderen.
In mijn werk en in mijn leven kom ik veel in aanraking met leven en dood. Met kinderen die nog geboren moeten worden, maar ook met kinderen die al overleden zijn. Met ouderen die gaan, en met leeftijdsgenoten die er plotseling niet meer zijn door een ongeluk, of omdat ze er zélf voor kozen uit het leven te stappen.
En dan denk ik: wat een geluk heb ik dat ik straks 39 mag worden. En hopelijk ook 40.
Het zette me aan het terugblikken. Naar wat is geweest. Wat ik mooi vond, en wat minder. Hoe ik gegroeid ben.
En weet je? Ik heb een mooi leven.
Ik doe dingen die ik wil doen.
Ik heb een lieve man, een prachtig kind, een fijn huis met een grote tuin ook al hou ik niet van tuinieren.
En misschien nog wel het allermooist: ik heb van mijn hobby mijn werk kunnen maken.
Het leven is nu.
Niet straks.
Niet gisteren.
Niet morgen.
Maar nú. Vandaag.
Dus alsjeblieft: stop met werk dat je leegzuigt.
Laat los waar je geen voldoening uithaalt.
Stap uit die comfortzone dáár zit je groei. Dáár zit de magie. Dáár zit de versie van jou die je wil zijn en ook kán zijn.
En echt stop ook met jezelf te vergelijken met anderen.
Je weet niet wat er in hen omgaat.
En je onderschat waarschijnlijk hoeveel jij al gegroeid bent. En hoeveel er nog in je zit.
Stop ook met oordelen.
Echt: wie boeit het wat anderen doen, zolang het jou in je waarde laat? Laat mensen leven. Laat ze hun pad bewandelen.
Over een week word ik 39.
En steeds vaker dringt het tot me door: misschien zit ik wel op de helft van mijn leven.
Misschien er al overheen. Misschien ook niet.
Maar wat ik wél weet: het leven is nu.
Ik ben nu fit.
Ik leef nu.
Ik kan nu genieten.
En dus moet ik nu léven niet later.
Want wie zegt dat later ooit komt?
Ik kijk terug op wat ik heb opgebouwd en voel me dankbaar.
Een liefdevol gezin.
Een warm thuis.
Een baan waar mijn hart ligt.
En precies daarom wil ik dit delen. Als een soort wake-up call voor wie het nodig heeft:
Stop met wachten op ‘ooit’.
Doe waar je hart sneller van gaat kloppen.
Kies voor wat jou laat groeien.
Je wilt toch niet terugkijken en denken: "Had ik maar..."
Je wilt toch lachen om alles wat je wél hebt gedaan zelfs als het spannend was, of als niemand het een goed idee vond behalve jij.
Het leven is geen gegeven.
Dus leef.
Nu.
Reactie plaatsen
Reacties