Een burn-out is een cadeautje

Een burn-out of overspannen zijn is eigenlijk een cadeautje.
Niet zo eentje met een mooie strik of eentje die uit pakt met een grote glimlach.
Maar wel eentje die je een héle duidelijke boodschap komt brengen.

Wat je aan het doen bent is totaal niet goed voor je.
Je mag het radicaal anders gaan doen.

Je hebt een pauze nodig.
Even stilstaan.
Even opnieuw kijken wat wél bij je past.

En weet je wat me zo opvalt?
Dat mensen die hiermee te maken krijgen zo snel mogelijk terug willen naar hoe het eerst was.
Terug naar de tijd dat je nog "gewoon meedraaide" voordat je thuis zat.

Maar nieuwsflits.

Dat ‘hoe het was’ is precies wat je ziek heeft gemaakt.
Dat is juist níét wat bij je past.
Juist níét wat je nodig hebt.

En begrijp me niet verkeerd, ik snap het hoor.
Ik heb het zelf twee keer meegemaakt.
De laatste keer kwam als donderslag bij heldere hemel.
Ik wilde ook gewoon beter zijn.
Terug naar ‘normaal’.

Maar bekijk het eens anders.

Als die manier van werken echt bij je paste.  Zou je dan zo overspannen zijn?
Als je denkwijze je zoveel rust gaf.  Zou je dan zo opgebrand zijn?
Als die volle agenda en al die huishoudelijke taken je echt vervulden.  Zou je dan nu in deze situatie zitten?

Ik denk het niet.
Denk jij van wel?

Wat ik mij vooral goed herinner, is dat álles hetzelfde voelde. Niks was echt leuk. Alles was meh.
Mijn lichaam gaf duidelijke signalen: moe, pijn, uitputting.
Maar ik had overal wel een excuus voor: te veel gewerkt, te slecht geslapen, te weinig bewogen, te veel koffie, te weinig water...

Tot mijn lichaam zei:  Wat denk je nou zelf meid, dit gaan we dus niet meer doen.

Ik was compleet uit balans. Letterlijk én figuurlijk
Ik kreeg een acute ontsteking aan mijn evenwichtsorgaan
Ik kon alleen maar liggen. En daardoor kwam alles eruit wat er al zó lang uit wilde.

Het roer om

Ik heb toen mijn leven volledig omgegooid. Ik stopte met werken in de zorg.
18 jaar had ik het gedaan, maar de koek was op.

Ik voelde al langer dat het niet meer paste, maar ik wist niet beter.
Zodra ik die keuze echt maakte voelde ik me lichamelijk al voor 70% beter.
Ik was er zelf verbaasd over.

Ik bracht ritme terug in mijn leven.
Veranderde mijn denkwijze.
Die huishoudelijke taken?
Als we nog kleren hebben, eten in huis en kunnen ademen dan kunnen die taken best een paar dagen wachten.

Van wie moet dat eigenlijk allemaal?
Wie bepaalt dat? 

Jij zelf toch?

Kleine stappen, grote doorbraken

Vanaf dat moment ben ik dingen gaan veranderen.
Niet in één keer, maar langzaam in kleine stappen.

Ik leerde hulp vragen. Dat vond ik moeilijk.
Mijn man bleef één keer in de twee weken thuis.
Dat gaf ademruimte.

Ik probeerde elke dag even te lopen.
Soms was dat 5 meter.
Soms 20.
Soms een half uur.
En dat was allemaal oké.

Ik benoemde waar ik wél dankbaar voor was.
Ik luisterde naar mijn lichaam.
We skipten afspraken of gingen maar een uurtje.
En als ik daarna twee dagen moest bijkomen dan was dat zo.

Ik ging gezonder eten en met mijn destijds nog peuter mee naar bed om extra rust te pakken.
En het belangrijkste: 
Ik accepteerde dat ik tijd nodig had en dat ik dit, deze staat van uitputting, nooit meer wilde voelen

Elke kleine stap is er één.
En lukte het een dag niet.
Dan was er de dag erna gewoon weer een nieuwe kans.

Jij bent genoeg. Ook als je niks doet

Dat stuk controle houden.
Dat altijd bezig moeten zijn is vaak je innerlijke kind dat het stuur overneemt.
Die denkt dat nuttig zijn gelijkstaat aan bestaansrecht

Misschien voelt dat voor jou zo niet aan de oppervlakte, maar dit is wel wat er in de onderstroomt leeft. 

Maar weet je?
Jij bent waardevol.
Jij hebt bestaansrecht.
En daar hoef je helemaal niks voor te doen.

Ook als je een dag niks doet.
Ook als je alleen maar ademt.

En kunnen we het even hebben over die protocollen

Voordat je gaat re-integreren zorg alsjeblieft eerst dat je thuis weer goed functioneert.
Dat je leuke dingen kunt doen zonder dat je daar van moet bijkomen.

Pas dan. En echt alleen dan. Is het tijd om weer te gaan werken.

Geloof me...
Dat is zóveel beter voor je.

Een protocol voelt niet wat goed voor jou is.
En een bedrijfsarts soms ook niet...

Luister naar je eigen lijf.
Durf je grenzen aan te geven.
Juist daar waar je al zo lang overheen bent gegaan.

Het leven is zoveel meer dan alleen werken.
Laten we dat niet vergeten.

Tot slot

Als je jezelf hierin herkent. Weet dan: je bent niet alleen.

En als jij vandaag alleen maar even ademhaalt.
Even stilstaat.
Even iets kleins doet voor jezelf.
Dan is dat genoeg.

Gun jezelf tijd.
Gun jezelf rust.
Gun jezelf een nieuwe manier van leven.